در سال 2004 میلادی طرح عجیبی به گروه تحقیقاتی دانشگاه ماساچوست در زمینه
نانو تکنولوژی پیشنهاد شد. هدف طرح علاوه بر تحقیق و گسترش، ساخت لباس‌های ضد بمب‌های شیمیایی و بیولوژیکی بود.
این یکی از سفارشات 50 میلیون دلاری ارتش ایالات متحده آمریکا بود که از کنار این طرح، چندین زمینه جدید در تلفیق صنعت نساجی و نانو رخ داد. در ارتش آمریکا این طرح به نام لباس قاتل شناخته می‌شود.محققان و کارشناسان دانشگاه ماساچوست، پس از کمی کار روی چنین لباس‌هایی، دریافتند که با استفاده از این فناوری، قادر به ساخت لباس‌های ضد باکتری هستند. البته ساخت پوشش‌های ضد باکتری پدیده جدیدی نبود ولی تلفیق آن با نساجی دستاورد مهم این طرح بود.
مدل و شیوه عملکرد لباس قاتل (ضد باکتری) در مقابل باکتری‌ها نیز به خودی خود عجیب بود و این لباس‌ها مانند لباس‌های هوشمند عمل می‌کردند. لباس قاتل با استفاده از پوششی که در آن اتم‌های آزاد هیدروژن و مولکول‌های نیتروژن استفاده شده بود به سرعت باکتری‌ها را جذب می‌کرد و اجازه رشد را به آن‌ها نمی‌داد، به صورتی که مولکول‌های نیتروژن از سمت قسمتی از مولکول که بار الکتریکی منفی دارد، سمت بار الکتریکی مثبت باکتری را جذب کرده و اجازه رشد و پیشروی به آن نمی‌دادند.
باید دقت داشته باشیم که میان پوشش‌هایی که باکتری را می‌کشند و پوشش‌هایی که جلوی رشد باکتری‌ها را می‌گیرند، تفاوت بسیار است. در حال حاضر پوشش‌های متنوعی با استفاده از مواد فلزی در ابعاد نانو تولید شده است که اغلب آن‌ها باعث عدم رشد باکتری‌هایی می‌شوند که روی آن‌ها قرار می‌گیرند.
به این نحوه استفاده از نانو تکنولوژی ضد باکتری در لباس‌ها اصطلاحاً نانو دگرز (Nanodaggers) می‌گویند. البته شیوه‌های دیگری نیز وجود دارد. با این اوصاف، باز هم یک طرح تحقیقاتی نظامی، تبدیل به یک محصول پر فروش عمومی می‌شود و پس از آن مؤسسات و کانون‌های علمی فراوانی به‌دنبال ادامه و گسترش آن هستند تا راه‌ها و شیوه‌های جدید و کم هزینه تری را ارائه دهند.
مانند یکی از محققان برجسته دانشگاه کورنل که پس از سال‌ها تحقیق، لباس دو تکه‌ای شامل ژاکتی فلزی و تکه لباس دیگری از جنس طلا ساخته‌اند که این ایده را به واقعیت تبدیل می‌کند. بر اساس گزارش پاپیولار ساینس، در ساخت لباس‌های قاتل، از فناوری نانو در قالب استفاده از نانوذرات بهره گیری شده تا از استفاده‌کننده در برابر تهدیدات سلامتی شان از جمله مواد شیمیایی و ویروس‌های خطرناک محافظت کند. بخش فوقانی لباس از کتان ساخته شده که با نانوذراتی که باکتری‌ها و ویروس‌ها را غیرفعال می‌کنند پوشیده شده است.
همچنین جنس قسمت‌هایی نظیر جیب‌ها و آستین‌ها حاوی نانوذرات پالادیوم است که همچون ریز مبدل‌های تحریک کننده، ترکیبات خطرناک موجود در هوا تحت عنوان آلودگی‌های هوایی را خرد می‌کنند.
واقعیت این است که نحوه استفاده پوشش‌های نانوتکنولوژی ضد باکتری در هر صنعتی، با دیگری متفاوت است. یکی از سخت‌ترین شیوه‌های استفاده، تلفیقش با صنعت نساجی است و آسان‌ترین آن استفاده درقسمت‌های پوششی و عایقی مانند رنگ ساختمان است.
پوشش‌هایی که در رنگ ساختمان‌های آینده خواهیم دید (البته این مواد که مایع هستند هم می‌توانند در رنگ مخلوط شوند یا خود به تنهایی روی سطوح مورد نظر مالیده شوند حتی سطوح سرامیکی) بیشتر از ذرات بسیار کوچک نقره (نانو سیلور) بهره می‌برند و دیگر باکتری‌ها نمی‌توانند روی آن‌ها زنده بمانند و رشد کنند که برای محیط‌هایی مانند رنگ بیمارستان‌ها بسیار مفید است زیرا در آنجا برای پاک کردن دیوارها از مواد شیمیایی اسیدی یا قلیایی استفاده می‌شود که برای انسان‌ها بسیار مضر است.
استفاده فراوان این مواد در صنایع گوناگون دیده می‌شود. به‌عنوان مثال در رنگ خانه‌های مسکونی به ویژه بیمارستان‌ها یا حتی در داخل بسیاری از لوازم خانگی مانند یخچال، ماشین لباس شویی و سامانه‌های تهویه. حال باید به انتظار ظهور بعدی نانوتکنولوژی در زندگی مان باشیم. تکنولوژی‌ای که سرعت پیشرفتش آنچنان زیاد بود که باعث تحولات شگرفی در صنایع گوناگون شد.
